Plaatpizza

Al dagen had ik ongelooflijk veel zin in pizza. Op het moment dat ik pizzatrek krijg, is zelfmaken vaak de enige optie. Want de winkel of de pizzaria is niet naast de deur. Nu had ik het geluk dat ik die pizzatrek al dagen had en we toch boodschappen moesten doen. Gisteren dus een doodgewone diepvriespizza gegeten. Niks mis mee, je kunt dan lekker van alles wat kiezen met een gezin. Toch is zelfgemaakte pizza ook wel erg lekker. En het grote voordeel is dat je de kinderen precies er op kunt laten leggen wat ze wél lusten. Vaak maken we voor de kids dan berenpizza's, precies zo groot als ze op kunnen. Je hebt er een middag lol mee, ze eten het drie keer zo enthousiast op en zelf kun je die variant maken die ze niet lusten. En eventuele restjes groenten en vlees kun je er prima op kwijt!

Hier het recept voor een plaatpizza en twee kleinere pizza's.

500 gr bloem
7 gr gist
wat zout
3 el olijfolie
350 ml lauwwarm water

Het deeg kneed ik altijd in de keukenmachine. Broodbakmachine is ook een optie. Met de hand is absoluut niet mijn favoriet: je bent dan echt even bezig en het plakdeeg zit dan door je hele keuken en op al je kleren (bij mij tenminste).  Ik ben dus lekker lui en laat de keukenmachine kneden.
Eerst meng je de droge ingrediënten door elkaar. Vervolgens voeg je olie en water toe, en dat moet dus tot een soepel deeg gekneed worden. Dat mag gerust een paar minuutjes flink gekneed worden. Als het mooi elastisch is, is het klaar.
De kom zet je, afgedekt met een vochtige doek, op een warme plek weg. Vervolgens mag het tot het dubbele volume rijzen. Dat kan wel 1-1,5 uur duren.

De bakplaten vet je goed in. En dan komt alsnog de knoeiboel: je bestuift het aanrecht, het deeg, en je handen met bloem. Het deeg leg je op het aanrecht en met je handen of met een deegroller maak je er een of meerdere mooie platte plakken deeg van, zo groot als de bakplaat. Als het mooi gelijkmatig is uitgerold, leg je het op de bakplaat. Dan begint het vullen.

Ik begin altijd met een basistomatensaus, gemaakt in de blender. Soms gebruik ik een restje pastasaus, die ik in de blender fijnmaak. Verse maak je eenvoudig: Een kleine ui gaat in de blender. Een paar knoflookteentjes erbij. Een blikje tomatenpuree en een scheutje olijfolie. Vervolgens de kruiden: oregano, basilicum, tijm. Wat zout en peper naar smaak. Ik kies vaak voor wat tabasco in plaats van gewone peper. Als je inschat dat het te weinig is, voeg je nog wat ketchup of  tomatenpuree toe. Als het een mooi egale saus is, is het klaar. Dit smeer je over de pizza's.

En dan begint het belegfeest. Ik kies vaak voor grote plakken ham, salami of iets dergelijks. Maar vis, rul gehakt of kip is ook erg lekker. Daarna de groenten die ik lekker vind: olijf, paprika, champignon, courgette, tomaten. Restjes die op moeten. Rucola, geroerbakte spinazie, ui.  Hier is een meisje dat broccoli heerlijk vindt: even voorkoken en dat worden dan de neus en ogen van de beer.
In de meeste gevallen heb ik eigenlijk veel te veel groenten, waardoor de pizza niet meer fatsoenlijk te eten is. Twee of drie uitkiezen is beter.
Als laatste doe ik er kaas over. Meestal doodgewone geraspte kaas, want die is standaard aanwezig. Maar mozzarella, parmezaan, feta, enz. kunnen ook heel goed. Als het goed belegd is, mag het de voorverwarmde oven in: 12 minuten op 250 graden. Mijn oven kan maar tot 220, dus dan mag de pizza er wat langer in. Bij meerdere platen pizza doe ik het ook wat langer, en halverwege ruil ik de platen om. Als de pizza's mooi bruin kleuren en de kaas is gesmolten, dan is het tijd om het wijntje of biertje klaar te zetten en een puntje uit te proberen!

Oja, het schijnt nog vele malen lekkerder te zijn om pizza's op een pizzasteen te bakken. Die heb ik niet, maar wil ik zeker een keer uitproberen. Het voordeel van de grote pizza voor het hele gezin ben je dan kwijt.